ΔΗΜΗΤΡΗΣ Π. ΚΡΑΝΙΩΤΗΣ

Στον Ποιητή - Γιατρό (Στον Δημήτρη Π. Κρανιώτη) Ένα ηλιόλουστο μέτωπο, πολυτάλαντο. Ένας απάνεμος όρμος που δαμάζεται ανώδυνα ο ανθρώπινος πόνος. Χαλαρώνει η δραματική ένταση και σιωπά η αποδεκατισμένη φωνή. "Ίχνη", "Πήλινα Πρόσωπα", "Νοητή Γραμμή". Χάραμα ολόλαμπρο, φλόγα της λάβας, ενεργό. Περίσσιας σύλληψης η γραφή της ανθρωπότητας το κλάμα γοερό. Διαμαρτυρία ελεύθερη, καλλιτεχνική με τεκμηριωμένη βάση επιστημονική. Απ' τους ανθούς σου μοσχομύριστη η λεμονιά της θεραπείας πασχόντων ειδώλων η τροχιά. Στη θεματολογία σου βουτά η πλήξη και αναδύεται η έμπνευση. Τρυπά ύπουλα η ασθένεια και αποκαλύπτεται η υγιής δράση. Εισβάλλει η κατάπτωση και απελευθερώνεται η ανόρθωση. Κρύβεται η σκληρότητα και αποφυλακίζεται η τρυφερότητα. Δροσερό σου το μέτωπο και φιλάνθρωπο για τον πόνο, νυστέρι στον χαμένο, το αστέρι. Χέρι απλώνει η αγάπη σου στον πολίτη τον άρρωστο, τον ευαίσθητο, τον ανήσυχο, τον φιλότεχνο. Τον παγιδευμένο