Όταν ο ποιητής «ομιλεί» για το «σύμπτωμα» του ποιητήτης Νικολέττας Τσιτσανούδη
Η γνωστή ρήση του Μαλλαρμέ «η ποίηση δεν γίνεται με ιδέες, αλλά με λέξεις» ήταν αυτή που μου ήρθε πρώτη στο μυαλό διαβάζοντας τα ποιήματα του Δημήτρη Π. Κρανιώτη. Πάντοτε αισθανόμουν μία ιδιαίτερη οικειότητα με τα ποιήματα εκείνα που οι δημιουργοί τους κατάφερναν να λένε τόσα πολλά χωρίς να χάνονται στην δίνη της λεξιθηρίας και το κυνήγι του εντυπωσιασμού. Λίγες λέξεις, αλλά τόσο γερά και δυνατά φορτισμένες… Λέξεις με πολλές αποσκευές, με αλλεπάλληλα νοήματα, λέξεις – μικρές καταιγίδες στο νου και την καρδιά, κι άλλοτε λέξεις – γρήγορα χάδια στα τραχιά πρόσωπα του σήμερα.
Με συναίσθηση ευθύνης, αλλά και σεβασμό για την προσωπικότητα και την ευρύτερη – επιστημονική και κοινωνική – παρουσία του Δημήτρη Κρανιώτη, στάθηκα πάνω στο τελευταίο έργο του, για να διαπιστώσω ότι ναι! Ενάντια στη βιασύνη, τη φτήνια, τον ανταγωνισμό και το θυμό της εποχής, η ποίηση μπορεί να ανασυνθέτει την πραγματικότητα, όποτε αυτή μας γίνεται ανυπόφορη, και να την ανασυνθέτει με τέτοια επιτυχία, ώστε να γίνεται πραγματικότητα πλέον η ίδια η ποίηση.
Συναισθήματα, εικόνες – απήχηση συναισθημάτων, εικόνες – αναίρεση των συναισθημάτων, εικόνες – ερμηνείες των συναισθημάτων, όλα αυτά καλά αποθηκευμένα στο στίχο του Δημήτρη Κρανιώτη, που αιχμαλωτίζει τον αναγνώστη του έργου του και τον καλεί με όχημα το λόγο να συνταξιδέψουν σε ένα ταξίδι απόδρασης από την σκληρή πραγματικότητα, με τελικό στόχο τη λύτρωση. Η διάθεση για απογείωση ολοφάνερη, η επιδίωξη για αφαίρεση του περιττού και του μάταιου, το ίδιο, η αγωνία για εξαγνισμό από τα κατώτερα πάθη παντού, σε κάθε σχεδόν λέξη…
Η επίγνωση του εφήμερου, η άρνηση στο επιφανειακό και πρόσκαιρο, ότι εύκολα γεράζει πριν την ώρα του, αλλά και μια γενική αποστροφή στη «λήθη των λαθών» είναι ορισμένοι μόνο από τους βασικούς λόγους για τους οποίους το ακροατήριο του ποιητικού λόγου του Δημήτρη Κρανιώτη αισθάνεται ότι ο ποιητής επιθυμεί να μιλήσει για πράγματα που όλους μας αγγίζουν, όλους μας στενοχωρούν. Και μέσα από μια «στενόχωρη ευρύτητα», ο δημιουργός μας επιτρέπει αυτό που δύσκολα μπορεί κανείς να πετύχει. Να μην είμαστε απόντες αποδέκτες, παθητικοί παραλήπτες του λόγου του, ενός λόγου που δεν επιβάλλει στον αναγνώστη τη σιωπή, ούτε τον σφραγίζει με κατωτερότητα. Απεναντίας, τον κινητοποιεί ως συνδημιουργό, ως συμμέτοχο για το παραπέρα ταξίδι της ψυχής. Αλλά και του νου.
Αφήνει λοιπόν ο Δημήτρης Κρανιώτης χωρίς ανασφάλειες και αναστολές την τύχη του αναλύσιμου στα όρια του αναλυτή / αποδέκτη. Δεν κρατά για τον εαυτό του τα τρόπαια του δημιουργού ή του ειδήμονα. Επιτρέπει στον αναγνώστη να αναγνωρίσει πάνω του το «σύμπτωμα» του δημιουργού, του ανθρώπου που προτιμά αντί να παίρνει το λόγο, να βρίσκεται μέσα στη ροή του. Ο ποιητής «ομιλεί» για το «σύμπτωμα» του ποιητή…
Ολόκληρο το ταξίδι μας στα ποιήματα αυτά είναι μια πρωτόγνωρη εμπειρία, μια κατανόηση και μια παρανόηση, μια υπόσχεση και μια αθέτηση, μια αλήθεια και μια απάτη, ότι ακριβώς κατά τη γνώμη μου θα πρέπει να είναι η ποίηση. Ολόκληρη η επικοινωνία και η «συνομιλία» μας με το έργο του Δημήτρη Κρανιώτη μας αφήνει την αίσθηση ότι ο δημιουργός δεν επιχειρεί να επιβληθεί στο κοινό του, δεν διακατέχεται από το πάθος μιας αδιέξοδης κυριαρχίας, δεν εκμηδενίζει τον αναγνώστη του ως υποκείμενο, αλλά απεναντίας αφήνεται μαζί του να επιζητήσουν αντάμα, πομπός και δέκτης, την άγνοια και τη γνώση μαζί, καλώντας μια άλλου είδους λήθη, την «ενεργητική λήθη» σε αυτό το δύσκολο δρόμο της κατανόησης και της αποδοχής των συναισθημάτων.
Χαίρομαι που ο Δημήτρης Κρανιώτης εύχεται μέσα από το ποιητικό του έργο αυτό που ο Michel Foucault έγραψε: «Καμιά εξουσία, μια στάλα γνώση, μια στάλα σύνεση, και όσο πιο πολύ καλό γούστο»…
Δημήτρη, να συνεχίσεις!
Λάρισα, 1 Ιουνίου 2005
ΝΙΚΟΛΕΤΤΑ ΤΣΙΤΣΑΝΟΥΔΗ
Δημοσιογράφος – Συγγραφέας
ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Το παραπάνω κείμενο δημοσιεύθηκε ως Πρόλογος στην ποιητική συλλογή "Νοητή Γραμμή" (2005) του Δημήτρη Π. Κρανιώτη.
Σχόλια